Στο Ρίτσο

Γιατί δεν τους ακούς που σε καλούν κάθε φορά απλά;
Ίσως αυτοί είναι που πριν, στης νιότης τη χαρά σε μελετούσαν.
Αγωνίζονταν να καταλάβουν τη ζωή.
Να και τα σπίτια από ψηλά, η απεραντοσύνη της θάλασσας μαζί με τα ασύμετρα παιχνίδια του ουρανού.
Νεύματα, σημάδια και αυτά των καιρών που παιρνούν.
Ήσουν εσύ που τα παρατήτησες, τα περιέγραψες με τα δικά σου αξεπέραστα λόγια.
Σε σένα αφιερώνουν, σε σένα μιλούν...

Ροκάνισες κάθε σκληρή εικόνα της πραγματικότητας και την έκανες λόγια ποιητικά.
Ιεροποίησες την πιο ψηλή κορφή της Μονεμβασιάς και καλοδέχεται την πεζοπορία με εικόνες.
Τίποτα δε ζήτησες, το έγραψες..
Σώθηκες μέσα από τις ρίμες και τα τρίστιχα.
Οραματίστηκες πολλά και τα έγραψες.
Σωριάζεται εδώ το πατρικό σου σπίτι και κανείς από αυτούς που μπορούν, δεν κάνει κάτι.