Μια καινούρια αρχή

Γύρνα σελίδα στο βιβλίο της ζωής.
Ξεπέρασε τα άλματα του αγώνα της σιωπής.
Φύσηξε στα φύλλα της ψυχής.
Μίλησε στα λόγια της Καρδιάς.

Αντίκρυσε τα μάτια της ζωής.
Λύγισε στο βάρος της.
Γαλήνεψε στη μοίρα της.
Ας μην νομίσεις όμως ποτέ,
αυτή, ως λύρα της.

Η μοίρα πλέχει και ξεπλέχει
χωρίζει καθορίζει
ενώνει και σηκώνει
διώχνει και σκοτώνει.


Οι παραπάνω γραμμές πρωτογράφτηκαν το 1998 όταν ακόμα στα πρώτα βήματα στο χώρο προσπαθούσα να βρω διεξόδους να γαληνέψω τις σκέψεις οι οποίες πολιορκούσαν το μυαλό μου.

Γράφοντας, με τον καιρό κατάλαβα πως για να γράψω πιο καλά (δεν ξέρω αν το έχω καταφέρει ακόμα) έπρεπε να διαβάσω και άλλους ποιητές. Ένιωθα την ανάγκη να "βιώσω" τον παλμό και το μεγαλείο των εύστοχα δοσμένων λέξεων. Έχοντας κλείσει 10 χρόνια μόνο εμπλοκής με το χώρο νιώθω ότι έχω κερδίσει περισσότερα από όσα έχω δώσει.

Δεν κρίνω ποτέ ένα ποιήμα. Αντιθέτως, θεωρώ ότι δεν έχουμε το δικαίωμα να δεσμέυουμε τις σκέψεις, τις εικόνες που μας προσφέρει ένα ποιήμα σε αποκομμένες λέξεις ή εκφράσεις. Ένα ποίημα μπορεί να είναι ένα ολόκληρο μυθιστόρημα. Είναι το καταστάλαγμα μιας καρδιάς. Είναι σταγόνες καρδιάς, σταγόνες από αγάπη, μίσος, έρωτα, αναμνήσεις.


Σας κούρασα λιγάκι αλλά είναι κάτι στιγμές που νιώθεις ότι πρέπει να πεις κάτι όταν οι περισσότεροι νομίζουν ότι μόνο μέσα σε ένα μυθιστόρημα μπορείς να βρεις όλα όσα ψάχνεις.

Βρες ένα ποίημα, διάβασέ το μια φορά γρήγορα, κλείσε τα μάτια και προσπάθησε να θυμηθείς κάτι, νιώσε, άκου τι θέλει να σου πει, ξαναδιάβασέ το.

Αν δε διαβάζεις όπως τους πρέπει τα ποιήματα είναι σαν να προσπερνάς έναν πίνακα χωρίς καν να σταθείς να σε ξεκουράσει από τα όσα κουβαλάς....


Σταγόνες είναι τα ποιήματα,

σταγόνες που γεμίζουν
με σύννεφα τον ουρανό
για να φανερωθεί
το ουράνιο τόξο....