Γέφυρες του ουρανού

Όπου και αν πας πάντα θα γυρνάς στα ίδια μέρη. Στα ίδια μονοπάτια.

Εκεί που έμαθες κάτι πέρα από την αλφαβήτα.
Ρωτούσες τι είναι το κάθε τι, το οτιδήποτε.
Ωραία ήταν τότε, πράγματι, μα και τώρα....ίσως διαφορετικά.
Τα πρώτα χρόνια ήταν ανέμελα, ονειρικά, μόνο μελέτης.
Αγνοούσες πολλά, μα αυτό σε έκανε να προσπαθείς περισσότερο.
Σε όλα όσα σε δυσαρεστούσαν ή δυσκόλευαν, αντιστεκόσουν.

Και να που τώρα, ξέρεις και το παλεύεις.
Ό, τι και να τύχει προσπαθείς να το αντιμετωπίσεις.
Ίσως όχι πάντοτε σωστά.
Τρέχεις να τα προλάβεις όλα, μα πως.
Άραγε τα καταφέρνεις ή νομίζεις ότι κάνεις τους γύρω σου ευτυχισμένους;

Νύχτωσε και τα μονοπάτια δεν έχουν πάρει ακόμα μορφή.
Αυτό είναι το νόημα.

Δεύτερη μορφή έχεις να δώσεις;
Εσύ που ταξιδεύεις πάνω, ξέρεις τι γράφουν;
Ίσως εμπιστοσύνη, αυτογνωσία, αναγνώριση, φιλία οι τέσσερις κολώνες.

Ήταν τα βράδια γεμάτα από ίχνη μεταξιού......