Πορεία απορίας

Πηγαίνουμε να τα προλάβουμε όλα και μας προλαβαίνουν αυτά.
Ρωτάμε, ζητάμε βοήθεια και η βοήθεια γίνεται υποχρέωση, χρωστάς!
Ομοιοστατικά αποδεχώμαστε ό,τι μας καταρρακώνει διότι το επιτάσσει η εποχή.
Χωρίζουμε εύκολα, με το παραμικρό, ενώ μεγαλώνοντας δυσκολευόμαστε.
Ωραιοποιούμε το χτες και δεν ακούμε τα τωρινά λόγια...
Ρωτάμε ποτέ τον εαυτό μας πώς και μπερδευτήκαμε και τρέχουμε περισσότερο από το επιτρεπτό;
Αγαπάμε ολοκληρωτικά; Πόσο γρήγορα βαριόμαστε ακόμα και όσα αγαπάμε;
Μετανιώνουμε έστω, σκεφτόμαστε λιγάκι τι λέμε ή πόσο πικραίνουμε τους άλλους με τα λόγια μας;
Ελπίζουμε στο καλύτερο ή συμβιβαζόμαστε;